“ Live, mono and with no overdubs… “

In 1991 wou Mark Carpentieri met zijn band Somethin’ Blue enkele nummers opnemen maar, zoals zoveel muzikanten, had hij het geld er niet voor. Hij sloot uiteindelijk een deal met de studio-eigenaar en zou een busje vol bouwafval dumpen voor een nacht aan opnames. Een eenvoudige deal werd vanaf 1991 het begin van M.C. Records. In 1996 tekende de Mississippi-bluesman Big Jack Johnson een contract bij M.C. Records, dat zijn muziek over de hele wereld uitbracht. Sindsdien is het label genomineerd voor zes Grammy Awards en, won of werd het genomineerd voor meer dan 30 Blues Music Awards. In 2006 ontving M.C. Records van The Blues Foundation de “Keeping the Blues Alive Award”.

Voor de blues-dummies wat meer over de Amerikaanse blues rockzanger en mondharmonicaspeler, de nu al bijna legende, Kim Wilson. Kim Wilson is in 1951 in Detroit geboren. Hij groeide op in Californië als zoon van twee radio-popzangers in. Reeds als kind kreeg hij les voor gitaar en trombone. Pas als senior aan de middelbare school begon hij zich te interesseren voor blues. Vanaf 1970 begon hij professioneel blues te spelen. Het spelen op de mondharmonica kreeg hij bijgebracht door verschillende blues muzikanten, met wie hij op dat moment speelde. Tot de muzikanten, met wie hij tijdens de jaren 1970 samenwerkte, behoorden Eddie Taylor, Charlie Musselwhite, John Lee Hooker, Sonny Rhodes en uiteindelijk Muddy Waters.

Naast zijn werk met de The Fabulous Thunderbirds, begon Wilson begin jaren 1990 ook soloplaten uit te brengen. Zijn solodebuut ‘Tigerman’ verscheen in 1993 en bood naast slechts drie eigen composities verschillende oude blues-klassiekers, waaronder van Tampa Red, Roosevelt Sykes en Lonnie Johnson. Ook op het opvolgende album ‘That’s Life’ uit 1994 zijn slechts drie eigen songs te horen. Naast enkele publicaties met T-Birds en enkele verdere soloalbums trad Wilson tijdens de jaren 1990 regelmatig op met Bonnie Raitt.

Na 17 jaar trok Kim Wilson opnieuw naar Huntington Station, NY, naar M.C. Records voor de opnames van zijn zevende soloalbum, ‘Take Me Back – The Bigtone Sessions’. Het is Kim’s eerste nieuwe solo release in drie jaar, nadat eerder ‘Lookin’ for Trouble’ (2003) en ‘Smokin’ Joint’ (2001) bij M.C. Records verschenen. Beide albums werden in de categorie “Traditional Blues” genomineerd voor een Grammy Award.

“’Take Me Back’ is deep, authentic, and filled with the gut-wrenching blues sounds Kim has made famous for over 40 years.  Kim delivers the blues as his heroes did in the golden age of the genre in the 1950s. Kim and his all-star band muscle through 16 tracks with some new Wilson songs and a mix of some great blues and R&B nuggets by the likes of Jimmy Rogers, Guitar Gabriel, Jimmy Nolan, Larry Williams and more…”

Van de 16 tracks schreef Kim Wilson er zelf zeven, James A. Lane (het alias van de Amerikaanse bluesgitarist en componist Jimmy Rogers) schreef er vier en de overige vijf zijn covers van Jimmy Nolen, Larry Williams, Chester Burnet, Percy Mayfield en Walter Jacobs. De nummers werden “live” en in mono opgenomen in de Bigtone Studios van Big Jon Atkinson. Kim nodigde een aantal eersteklas bluesmuzikanten uit voor het album, waaronder Billy Flynn, Barrelhouse Chuck, Big Jon Atkinson, Rusty Zinn en Kid Andersen.

“You’ve Been Goofin’” van Jimmy Nolen -een Amerikaanse gitarist, bekend om zijn kenmerkende “chicken scratch”-gitaarspel in de bands van James Brown- opent het album. Kim zet er wat minder vaart achter, maar weet met Jon Atkinson en Robert Welsh achter de piano ook te imponeren. “Wingin’ It” en “Fine Little Woman” zijn twee originele nummers. Het eerste, een instrumental, jazzy en swingend, de tweede met Billy Flynn als gitarist, een rustige shuffle met Marty Dodson achter de drums. “Slow Down” is een r’n’r-nummer uit 1957 van Larry Williams. Hij nam het in dat jaar zelf ook op en het kwam in 1958 uit als single, met als andere kant “Dizzy Miss Lizzy”. De Britse band The Beatles nam zowel de voor- als de achterkant van de single op. “Slow Down” in 1964 en “Dizzy Miss Lizzy” in 1965 (voor het album ‘Help!’). En, Kim hij rockt nog steeds! “No Place to Go” van Chester Burnet aka Howlin’ Wolf klinkt heel herkenbaar en Percy Mayfield’s “Strange Things Happening” as blues should do... Opnieuw volgen er enkele originele nummers, afgewisseld met Jimmy Rogers’ nummers. “Play Me” is een uptempo rockend nummer, met Barrelhouse Chuck achter de piano. “If It Ain’t Me”, het eerste Lane nummer, klinkt lekker oldskool en Kim’s instrumental “Strollin’” zou een soundtrack kunnen zijn. “The Last Time” (met Kid Anderen als tweede gitarist) en het bekend klinkende “Money, Marbles and Chalk” zijn ook Rogers’ composities. Van Walter Jacobs is “Take Me Back”, de laatste cover. We gaan dan de finale in met de laatste originelen. Op “Rumblin’” (nog een instrumental) wordt Kim begeleid door Jon Atkinson, Marty Dodson & bassist Troy Sandow. “I’m Sorry” en de afsluiter “Out Off the Fryin’ Pan” rollen dan nog, zoals alle tracks live, mono en zonder overdubs -zoals in de jaren ’90, de eerste solo opnames bij Antone’s- heel relaxt uit de boxen.   

Kim Wilson is zo’n artiest, die nog nooit lijkt van weg geweest te zijn. Op zijn nieuwe soloalbum ‘Take Me Back’ klinkt hij ongelooflijk “echt”, als de meesterlijke harpist die, om beter te klinken, absoluut geen garnering nodig heeft.  

“ Kim Wilson is one of those artists who never seems to have left. On his new solo album ‘Take Me Back’ he sounds incredibly "real", like the master harpist who needs absolutely no frills to sound better… “ (ESC for Rootstime.be)

Eric Schuurmans

Release: 10/10/2020

interview

Album track list: 01. You’ve Been Goofin’ [Jimmy Nolen] – 02. Wingin’ It - 03. Fine Little Woman - 04. Slow Down [Larry Williams] - 05. No Place to Go [Chester Burnet] - 06. Strange Things Happening [Percy Mayfield] - 07. Play Me - 08. If It Ain’t Me - 09. Strollin’ - 10. The Last Time - 11. Money, Marbles and Chalk - 12. Take Me Back [Walter Jacobs] - 13. Rumblin’ - 14. I’m Sorry - 15. Goin’ Away - 16. Out Off the Fryin’ Pan / Words/music © 2020 by: Kim Wilson or James A. Lane (8,10,11,15) or as [noted: 1,4-6,12] - Produced by: Kim Wilson & Big Jon Atkinson | Album line-up (selection): Kim Wilson: vocs, harmonica / Billy Flynn: guitar, Barrelhouse Chuck: piano, Big Jon Atkinson: guitar, Rusty Zinn: guitar & Kid Andersen: 2nd guitar & and more…

Discography KIM WILSON: Take Me Back – The Bigtone Sessions (M.C. Rec) [2020] | Blues and Boogie, Vol. 1 (Severn) [2017] | My Blues Sessions: Kim’s Mix, Volume 1 (Bluebeat) [2006] | Lookin’ for Trouble (M.C. Rec) [2003] | Smokin’ Joint (M.C. Rec) [2001] | My Blues (Blue Collar) [1997] | That’s Life (Antone’s) [1994] | Tigerman (Antone’s) [1993] |